Ilula Orphan Project

Tanzania zondag 10 september 2017
IOP – Ilula Orphan Project.

Ik zal eens vertellen waar ik ben en wat ik hier in de eerste week allemaal meegemaakt heb. De komende vier weken, tot begin oktober, zal ik verblijven in een weeshuis in Ilula. Eigenlijk is Ilula een soort gemeente, die 7 kleine dorpjes omvat. Wij zitten in het dorpje Mazukanzi. Vanaf Dar Es Salaam is het zo’n 450 kilometer rijden naar hier. Het grootste stuk gaat over een goed geasfalteerde weg. Dit is dan niet persé een snelweg, zoals wij hem kennen. Het grootste deel van deze weg is de snelheid maximaal 50 km/u. Dit is vooral op de plekken wanneer je door een dorp heen rijdt. Verder is de snelheid tot maximaal 80 km/u te bereiken, omdat er nog veel meer op deze weg gebeurd. Allereerst bast het hier van de vrachtwagens, want dit is ook de grote weg naar de binnenlanden en de buurlanden Zambia en Malawi. Vrachtwagens met van alles rijden af en aan en vooral op hun eigen tempo. De weg is maar twee banen breed, dus inhalen zit er niet altijd in. Daarnaast wordt de weg ook gebruikt als fietspad en stoep. De plaatselijke handelaren weten precies waar de snelheid omlaag moet, want hier vindt je direct aan de weg de marktkraampjes, waarvan de marktlieden graag naar je toe rennen zodra je dreigt te stoppen.
Zodra we de laatste 50 kilometer moeten rijden, starten we aan een grote berg. Via vele haakspeldbochten moeten we boven op deze bergvlakte komen. Ilula ligt op ongeveer 1700 meter hoogte, waardoor het hier ook wat kouder is dan in de rest van de binnenlanden. Ook de volgende grote stad Iringa, ligt hoog.
Links van de grote weg een zijstraatje in. Hier worden we al verrast door een immens hoge speedbump. Deze actie van de naaste bewoners is zo vers, we zijn de eerste auto die er over heen moet. Onze 4x4 kan er niet recht overheen, maar zo schuin mogelijk lukt het hem om de onderkant van de auto zo min mogelijk te raken. Na zo’n 200 meter passeren we een hek, vanaf daar hoort het land allemaal bij het IOP. IOP staat voor Ilula Orphan Project. Het hoofdgebouw is in de vorm van een U, goed afgeschermd met hek en bewaking. In dit weeshuis is plaats voor 40 meisjes die door verschillende omstandigheden geen familie meer hebben om voor hen te zorgen. Vaak zijn hun ouders en naasten overleden door HIV of een ongeluk. Het jongste meisje hier is nu 2 jaar en de oudsten zijn rond de 18 jaar. Er is één meisje met een verstandelijke beperking, die dit huis nooit zal verlaten. De andere meiden zullen na hun hogere school zelfstandig gaan wonen en hun eigen leven weer op gaan pakken. Hier worden ze in het weeshuis al zoveel mogelijk op voorbereid, de oudere meiden nemen de verzorging van de jongere op hen net zoals ze dat buiten het weeshuis geacht worden te doen. In dit weeshuis richten ze zich vooral op meisjes, omdat dit duidelijk de zwakke kant van de samenleving is hier. Bij IOP willen ze de vrouwen sterker maken, zodat ze voor zichzelf zullen gaan opkomen, zichzelf niet laten uithuwelijken, moeder laten worden en achtergelaten te worden omdat de vaders te beroerd zijn om hun verantwoordelijkheid te nemen.
In dit hoofdgebouw, wat overigens heel goed onderhouden wordt, slapen wij ook. Aan de ene kant van de U is het voor de meisjes, de andere kant voor de vrijwilligers. Op elke kamer staan twee stapelbedden. Maar omdat het nu zo rustig is, heb ik een hele kamer voor mijzelf. Met de vrijwilligers hebben we twee douches met alleen koud water en twee wc’s. Dit alles even wennen, namelijk geen gewone wc’s, maar een gat boven de grond en een emmer water ernaast. Toch ook nog wel wc-papier erbij. Annelies heeft twee zakken bij zich die ze elke dag vult met water en in de zon legt, zodat elke avond twee mensen een ‘warme douche’ hebben. Ik heb er net voor het eerst m’n haar mee gewassen, heerlijk! Verder krijgen we hier drie keer per dag een goede maaltijd. ’S Ochtends altijd brood, gekookt eitje, worstje en stukje watermeloen. De Nederlandse ontbijttafel is compleet met pindakaas, chocopasta, jam en kaas. ’S Middags krijgen we warm te eten en ’s avonds weer. Omdat we deze week al een aantal keer in de middag afwezig waren, hebben we ons eigen lunchpakketje gemaakt of buiten de deur gegeten. Elke avond is er wel iets van rijst, aardappels, groenten, soms spaghetti erbij of frietjes. Vlees ook altijd, maar dat is nog steeds niet mijn favoriet, het blijft taai spul. Altijd als toetje een stukje watermeloen. Echt prima te eten, maar het zal na 4 weken wel saai worden. Maar ik mag niet klagen.
In m’n slaapkamer is het trouwens gezellig, ik ben de enige die lekker gestoken wordt door de muggen, al slaap ik wel onder een klamboe, Ab en Gerard zeggen dat ze elke avond een bordje buiten zetten met de pijl naar mijn kamer. Nou, ze vinden me altijd.. En ik word in de gaten gehouden door een salamander. De eerste nacht heb ik er wakker van gelegen, wat een rotgeluid maakt dat beest. Als een klein kind heb ik onder m’n bed gezocht met een zaklamp naar de boosdoener. Na een half uur gevonden, maar dat beest krijg ik natuurlijk nooit te pakken of liever nog, dood. Inmiddels ben ik er aan gewend en weet ik dat het niet gevaarlijk is. Hij mag wel wat meer zijn best doen met het opeten van de muggen. Hij en ik zijn al wat meer gewend aan elkaar. Ik zal niet meer slaan en hij zal niet te veel geluid meer maken.
Het IOP project wordt ondersteund door 8 landen en daarbij Tanzania zelf; Nederland, Duitsland, Noorwegen, Zweden, Luxemburg, Amerika en Italië en Denemarken. In al deze landen is er een clubje mensen dat zich enorm hard inzet voor deze meiden. Op het IOP terrein zijn ook scholen gebouwd. Zo heeft Noorwegen een middelbare school gebouwd en is een ander land bezig met een basisschool. Nederland heeft dit jaar het bouwen van een bibliotheek afgerond. Al 6 jaar zijn ze hier mee bezig, maar eind deze maand is de opening. In het dorp zit ook de zo genoemde kidscorner, waar de jongere kinderen naar toe gaan. Dit is te vergelijken met de kleuterschool. Als laatste hebben ze ook nog een vakopleidingen-school, waar je kunt leren voor timmerman of naaister o.i.d. De meiden van IOP gaan uiteraard naar deze scholen, maar ook andere kinderen uit de omliggende dorpen komen hier heen. De mensen uit Duitsland (Jos en Irma), die overigens gewoon Nederlands spreken maar in Duitsland wonen, zijn momenteel bezig met plannen te maken voor het mama house. Zij willen een huis gaan bouwen, zoals het weeshuis, maar dan voor jonge moeders. Zij willen hen sterker maken, leren hoe voor zichzelf en hun kinderen te zorgen en in deze maatschappij te overleven.
Verder hebben ze hier ook het sponsor program, een ondersteuningsprogramma voor families die kinderen geadopteerd hebben. In dit programma zitten momenteel 60 families, die samen ruim 200 kinderen geadopteerd hebben. Deze kinderen zijn soms aan hen verwant, het kunnen hun kleinkinderen zijn waarvan de ouders zijn omgekomen. In andere gevallen zijn het kinderen uit het dorp waar de families leven, die wees werden door omgekomen ouders. Deze kinderen zijn dan opgenomen in de families. Deze families worden door IOP ondersteund. Zij krijgen geen geld, maar worden geholpen met een bed en klamboe voor de kinderen, schooluniform en schoenen en zij krijgen 1 à 2 keer per jaar visite met boodschappen voor een maand. Deze week ben ik al bij 6 gezinnen geweest die wij dan 5 kilo rijst, 5 kilo suiker, 2,5 kilo bonen, 4 zakken zout, 4 staven zeep, 3 potten cream, tandenborstels en tandpasta brachten. De meeste van deze families bestaan uit oudere mensen, of alleenstaande vrouwen boven de 70. Zij hebben dan zelf geen kinderen meer omdat ze al overleden zijn of te ver weg wonen. Zij adopteren dan deze kids om hen te helpen, maar ook voor hun eigen pensioen veilig te stellen. Er moet immers iemand voor ze zorgen als zij dat niet meer zelf kunnen. Heel confronterend om te zien hoe deze (vooral!!) vrouwen nog zo strijden om elke dag wat eten klaar te kunnen maken. Wat een respect voor deze gezinnen!
Momenteel ben ik hier met 7 andere blanke mensen. Berit, uit Noorwegen, woont hier al 15 jaar. Zij is de oprichtster van IOP. Zij is zelf begonnen met het sponsoren van 3 kinderen, wat nu tot dit allemaal is uitgegroeid. Zij woont hier nog steeds en wil nog graag overal de leiding over hebben, wat niet altijd even soepel meer gaat. Verder zijn hier Jos en zijn moeder Ida. Jos is van IOP Germany en is getrouwd met Irma, die er momenteel niet bij is. Zij zijn gewoon Nederlands, maar wonen net over de grens in Duitsland. Ida is voor het eerst mee om te bekijken wat haar zoon allemaal zo fantastisch doet. Jos heeft zijn collega Ab meegenomen, samen met z’n broer Gerard. Ab en Gerard zitten in de bouw en zullen Jos later gaan ondersteunen met het bouwen van het mama house. Erg leuke mannen trouwens, lekker droge sarcastische humor, dus ik lach me wat af met die twee. Ik ben tegelijk hier gekomen met Annelies en Paulien. Zij zijn beide van IOP Nederland. Annelies is hier al veel vaker geweest, maar voor Paulien is het voor het eerst. De broers zijn 56 en 57 jaar, Jos ook zo iets, Annelies is 65, Paulien is 69 en Ida is 79. Dus ik ben de jongste tot nu toe.
Veel trips die we al gedaan hebben, de markt, vandaag het masai dorp bezocht (WAUW!!), doen we met de broers, Ida, Paulien en ik, want Jos en Annelies hebben alles al meermalen gezien.
Deze komende week komen er nog twee Nederlanders, Lisanne en Sam, zij zijn van mijn leeftijd wat ik leuk vind.
Verder heb ik deze week qua vrijwilligerswerk nog niet veel gedaan. Er ligt niet echt een plan, wat mij een klein beetje tegenvalt. Ik heb met Jos gepraat en hij dacht dat iets aan Engelse lessen of computerlessen wel een goede investering zouden zijn. Morgen is het doel om hier eens verder onderzoek naar te doen. In de nieuwe bibliotheek schijnen ook 10 nieuwe computers te staan, dus ik ga eens kijken wat daar allemaal werkt.