11 weken onderweg

Na een lange tijd heb ik eindelijk weer eens tijd en zin gevonden om verder te typen aan mijn verhaal.

Na 5 weken heb ik IOP samen met Lisanne verlaten. We zijn, in gezelschap van Sam, onze 18-jarige Nederlandse en vrolijke vriend, vertrokken naar Iringa. Een stad op een uurtje rijden van het project. Een uurtje is voor Afrikanen erg dichtbij in vergelijking tot andere busreizen van zo ongeveer 8 tot 12 uur. We werden voor de eerste keer beheerst met onze grote tassen in de bus gepropt. Op een rij van 2 mensen links, twee mensen rechts, passen er in deze cultuur prima 6 op een rij.

In Iringa hadden we ons eerste goedkope hotel, van zo’n 5 euro per persoon en dat inclusief een warme douche. Dit was een welkome verrassing, na 5 weken ijskoud water. We hebben een stone site bezocht, waar van die ontzettend hoge pilaren overgebleven zijn na de verwering door water en wind. Een mooie plek, maar de kinderen die op schoolreis waren maakten het voor ons bijzonderder. Zij wilden vooral met ons op de foto en leerkrachten hadden meer oren naar onze verhalen en afkomst dan de woorden van de gids.

Via Iringa zijn we doorgereisd naar de hoofdstad Dodoma, waar voor ons toeristen niets te beleven was. Een grote, dan wel opgeruimde, stad met markten voor de plaatselijke bevolking. Behalve kerken en moskeeën, waren we hier snel uitgekeken. Al hebben we wel in een zwembad gezwommen, voor het eerst! Na Dodoma zijn we verder naar boven in Tanzania gegaan. Naast het meer Lake Manyara in Tanzania hadden we een hele mooie plek, waar we sliepen in iglo’s. En bedenk niet dat dat lekker koud zal zijn, nee. Het waren iglo’s met het klimaat van een thermosfles, lekker warm vooral. In deze week heb ik een van de beste dagen van m’n leven gehad, een safari in de Ngorongoro crater. Een fantastisch gebied waar we met een echte safari-auto, waarvan het dak open kon, de hele dag rond hebben gereden op zoek naar dieren. Ook hebben we een dag op een mountainbike gezeten, wat echt afzien was. Fietsen naar het meer, dat voor een groot deel droog bleek te liggen. Hierdoor hebben we kilometers over droge vlaktes gefietst, tussen de Masaai en hun kuddes koeien door. Een bijzondere ervaring, waarin duidelijk werd hoe kneiter heet het is. Hier in Mto wa Mbu, wat ‘rivier van de muggen’ betekend, heb ik besloten om na Arusha niet naar Kenia te vertrekken. Momenteel is het daar onrustig vanwege de verkiezingen en zal dat de komende week nog aanhouden en verergeren. Mijn andere optie is toch naar Zanzibar gaan, waar Lisanne ook naar toe gaat. Op naar Zanzibar!

Via Arusha, waar ik voor het eerst in een tent heb geslapen, zijn we geëindigd in Moshi. Een kleiner stadje boven in Tanzania, vlak naast de Kilimanjaro. Dat zijn overigens de laatste woorden die ik heb over die bekende berg. Ik heb hem niet bekeken, laat staan beklommen. Al heb ik wel veel respect voor de mensen die die kracht wel hebben gehad. Na Moshi is Lisanne terug gegaan naar Arusha om vanuit daar op een vliegtuigje te stappen naar Zanzibar. Omdat ik geld wil blijven besparen, heb ik gekozen voor de busreis van Moshi naar Dar es Salaam, een nachtje daar en dan de ferry naar Zanzibar. De busreis die 8 uur zou duren, werd verlengd naar 12 uur vanwege regenval. Hierdoor kwam ik in het pikdonker aan in de drukste, en daardoor spannendste, stad van Tanzania. Zodra je op het trappetje van de bus staat, komen er gelijk verschillende mannen met hun hoofden naar binnen om je een taxi aan te bieden. Onderweg had ik al besloten om een van deze mannen gelijk maar met een ‘ja’ te beantwoorden en veel te veel te betalen, maar dan wel veilig bij m’n hotel te zijn. Dit is gelukt, vooral ook dat vele betalen… Nu was ik voor het eerst even alleen aan het reizen.

Een ticket kopen voor Zanzibar was nog een hele onderneming met weer iedereen die op me af kwam rennen en van alles aanbood. Na weer te veel betaald te hebben, en twee weken later bleek een verkeerd terug ticket gekregen te hebben, stond ik zo'n 4 uur later in stone town. Het hoofdstadje van Zanzibar wat vooral bestaat uit tig smalle straatjes en steegjes waarin een levendig bestaan is. Zonder navigatie bereikte ik mijn bestemming amper, maar door het hulpvaardige en sociale volk hier, kwam ik altijd weer goed uit. Mijn planning was een weekje op dit eiland met z’n witte stranden en blauwe water, maar uiteindelijk ben ik er precies twee weken geweest. Veel in de zon gelegen, gewandeld, van heerlijke vis genoten, een full moon party meegemaakt wezen duiken, nieuwe mensen leren kennen, snorkelen, sunset cruise, een scooter van de schilder op het strand geleend om zo over het strand te racen, zonnesteek opgelopen, aan het zwembad gelegen, blue safari gedaan, dolfijnen gespot, kortom een luxe leventje geleid. Ondertussen heb ik Lieke leren kennen en is Lisanne naar huis. We gaan veel om met een groepje Nederlandse medicijn studenten, die we in Arusha al ontmoet hadden. Samen hebben wij veel gedaan.
Met Lieke heb ik uiteindelijk besloten om een stukje samen door te reizen, richting Malawi. Samen zijn wij dan ook weer richting stone town vertrokken om vanaf daar de ferry weer te nemen naar het vaste land. Hier begonnen onze avonturen. We hebben een busticket gekocht van Dar es Salaam (Tanzania) naar Mzuzu (Malawi). Deze reis zou 24 uur duren, waar ik op zich al tegenop zag. Blijkbaar de enige firma die ook over de grens reed, maar geen airconditioning had.
De volgende ochtend zaten we dan braaf om 05:45 in deze goal oude bus. Van ellende viel ie bijna uit elkaar en zaten alle stoelen los. Dit betekende dat je zelf de zitting weer terug kon leggen als meneer de buschauffeur weer eens te hard over hobbels en gaten reed, of hij zijn kunsten van het optrekken liet merken. We besloten dat dit de Afrikaanse Efteling was, net als villa volts. Alles draaide en bewoog. Ook hadden we gezelschap van een bruine, vieze, met mond open etende en tegelijk schreeuwende holle bolle Gijs, en dan niet te vergeten z’n buurman die al zo lang zit te peuteren dat ie al 10 keer de top bereikt heeft. Na 2 uur werd het al aardig warm en mocht je wat frisse lucht willen; ons raam kon niet open. Verder was het prima comfortabel. De stoelen waren wel zo groot zodat je af en toe van houding kon veranderen, wat fijn was. Maar ons sprookje hield nog niet op. Zodra het avond werd probeerden we zoveel mogelijk te slapen, want aangezien de lampjes in de bus het ook niet deden, waren er verder niet veel meer opties. Toen wij zo rond 01:00 uur beide wakker werden, waren we in een verlaten spookhuis. Alle passagiers waren verdwenen en alleen de mannen van Taqwa waren er nog. Zij haalden overal pakketjes vandaan, een helft daarvan waren zakjes met muntgeld uit Malawi, allemaal vers van de pers. Al die andere grote pakketten konden we de inhoud niet van zien, maar dit was duidelijk de papieren kant van deze geldsmokkel. Alles werd extra goed verpakt en de muntjes in jerrycans gestopt, waarna ze zorgvuldig ergens anders verstopt werden. We stonden voor de grens en kwamen met hun zeer gebrekkige Engels er achter dat we hier voorlopig nog wel even bleven staan. Er was nog 1 ander slachtoffer in de bus, een man uit Kameroen, die vloeiend Engels sprak. Hier zijn we vriendjes mee geworden, samen sta je sterk. Buiten op straat was het donker en leeg en was er nog 1 man die wat patat verkocht. Wat een diner. We besloten met z’n drieën in de bus te gaan slapen, om niet het risico te nemen dat ie weg ging zonder ons, aangezien de vertrektijden die ons genoemd werden tussen 8 uur ’s ochtends en 8 uur ’s avonds lagen. Slapen in een bus, voorin op een dekentje op de motor, check. Meneer de buschauffeur snurkend naast me op zo'n 10 centimeter en onze vriend achterin. Dat hij pastoor was wisten we al, maar zijn gebed, of meer een smeekbede, van ruim een uur in de ochtend was bijna beangstigend.

Zodra de grensovergang om 08:00 open was hebben we met meneer de pastoor zelf ons visum bij de grens geregeld. Ondertussen heeft hij een chauffeur aangesproken die ook Malawi inging , waar wij mee mee konden rijden. En dus verlieten we, tot irritaties van meneren Taqwa, rond 9 uur de bus en stapten we in de auto naar onze eerste stop in Malawi, Chitimba. In dit Nederlandse kamp was het heerlijk bijkomen, voor 1 nachtje.

De volgende dag zouden we de berg op gaan hiken, naar de top en het dorp daar. We begonnen een uur te laat, waardoor het gelijk om 7 uur al bloedheet was. Ik heb het ruim een half uur volgehouden en toen kon ik niet meer. De hitte, het stroomde van m’n lichaam, een hoofd dat begon te bonken en werd duizelig. Ik ben gestopt en ben in een toevallig, veel geluk, voorbij komend busje gestapt naar boven. Lieke is met haar guide door gegaan en heeft het gehaald. Wat een trots, topper! De berg was heftig, maar het uitzicht prachtig. We hebben genoten en gezwegen, watervallen bezocht en erin gezwommen, waarna je opdroogde op de stenen als echte zeehonden. Geslapen op de helft van de berg, een betoverend plekje, te mooi. De volgende dag naar beneden gelopen, wat ook een hele uitdaging was. Zo vaak mogelijk shortcuts nemen, om zo de afstand te verkorten, maar het wel moeilijker werd. Steil naar beneden tussen stenen, zand en bladeren, best gevaarlijk soms. Maar het was een mooie ervaring!

We zijn verder naar het zuiden van Malawi gegaan, op weg naar een wildlife reserve, waar veel olifanten zouden zijn. Een walking safari, Lieke is zo lekker actief. We hebben zo’n anderhalf uur achter meneer met geweer aangelopen, maar geen olifant gezien. Die waren net allemaal weg vanwege de warmte deze weken… Helaas, maar hebben we ook eens een slechte safari meegemaakt. Door een lift van een paar aardige, rockende Italianen, kwamen we een heel eind verder naar onze volgende bestemming; Nkhata bay. Ja, aan het water, op een heuvel, windje, uitzicht, cocktails, top! We hebben een dag op een kayak doorgebracht op het meer, waar er op een verlaten strand gekookt werd voor ons. Wat een hoogtepuntje weer. Strand, spelende kinderen, kokende mannen, muziekje aan, drankje in ons hand en genieten in de schaduw.

Ondertussen ben ik weer op een ander strandstukje aan het meer en is Lieke vertrokken naar Zuid Afrika. Vanaf hier gaat mijn reis weer alleen verder. Ik ga nu naar de onderkant van het meer en een stukje zuiden van Malawi, er schijnt nog een mooi park te zijn om te bezoeken. Daarna wil ik naar de hoofdstad en de grens met Zambia oversteken om op weg te gaan naar de bekende Victoria falls. Ik vind het spannend alleen, maar het gaat goed. De mensen in Malawi zijn erg aardig en willen altijd graag helpen. Engels spreekt hier bijna iedereen en het openbaar vervoer in de vorm van kleine, oude, aan elkaar getapete, busjes rijdt overal. Ik red me wel in dit land. Had ik al verteld dat het elke dag boven de 30 graden is? Is niet altijd een pretje hoor, als je met 25 in zo’n busje zit, waar er maar 15 in zouden kunnen. Nou, laten jullie hier onder wat van jullie horen? Dat vind ik zo leuk om te lezen! Dikke kus en byeeeee.