Workshop - verhaal
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
09 Maart 2014 | Gambia, Sere Kunda
Ik ben al een echte Gambiaanse, want het streven er om 10 uur te zijn, is me niet gelukt. Met de gedachte in mijn hoofd dat ze toch niet op tijd zullen beginnen, maak ik helaas ook niet meer haast. Uiteindelijk kom ik om kwart over 10 aan, en vind al mijn collega’s in één lokaal. En ze zijn al begonnen, jeetje, nu kom ik hier als blanke te laat. Toch ben ik nog steeds enthousiast wat deze workshop vandaag gaat inhouden. Als het maar een workshop wordt, of lijkt het meer op een Europese studiedag?
Vooraan in de klas zitten vijf mannen, achter een rijtje tafels die met een mooi kleedje bedekt zijn. De eerste man is nu aan het praten, hij spreekt, in het Engels afgewisseld door Mandinka, vooral over management in de klas. Drie van deze mannen ken ik niet, wat misschien komt doordat ik de inleiding heb gemist. De andere twee mannen ken ik wel, namelijk meneer Bayo, headmaster van de primary school en meneer Kandeh, de directeur van alles. Terwijl de eerste man nog steeds aan het woord is hangen de andere mannen in hun stoel, met de meeste ogen gesloten. Het klinkt inderdaad saai, maar ik blijf positief denken, ze zijn zich vast aan het concentreren op de uitspraken van man één. Ik richt me even op de tweede man. Ik probeer me in te denken wie hij is en wat hij voor rol heeft in deze school. Hij ziet er erg Arabisch uit. Omdat ik weet dat de Arabische leerkracht op de primary school weg is en ze op zoek zijn naar een nieuwe, vul ik voor het gemak in dat deze jongen een goede vervanger zou zijn. Gekke is wel dat ik helemaal niet weet of deze man een leraar is en überhaupt Arabisch spreekt. Hij is vrij jong, denk ik, heeft een zwarte baard en snor en draagt daarbij een zwart hoofddeksel. Een pet is het niet en een keppeltje ook niet, maar hoe het wel heet weet ik niet. Het moet wel iets van moslims zijn bedenk ik me, want ik zie er hier vaak mannen mee lopen, te bedenken dat Gambia voor meer dan 90% uit moslims bestaat. Ook bij speciale ceremonies zie je ze vaak. Dan bedekken alle mannen, evenals de vrouwen, hun hoofd. Ik blijf over de jongen nadenken, wat zou zijn rol zijn vandaag. Als het ‘gewoon’ de nieuwe leerkracht is, waarom zit hij daar dan achter zo’n mooi gedekt tafeltje en zitten alle andere leerkrachten in de zaal naar hem te luisteren. Nee, een gewone leerkracht zal het niet zijn.
Meneer nummer één is nog steeds aan het vertellen, nu over het feit dat je als leerkracht je les moet voorbereiden, je boeken mee moet nemen ; “one of the most important things!”, en dat je een persoon moet zijn die ‘alles’ weet voor zijn leerlingen. Jeetje denk ik, van wat logische taken naar een zeer grote taak, alles weten. Toch zijn er een aantal leerkrachten in de zaal die het duidelijk met hem een zijn, ze knikken instemmend.
Ondertussen heb ik een buurvrouw gekregen, die van stoel zonder tafel naar een stoel met tafel is verhuisd. Ik wordt blij van de gedachte dat ze nu vast van plan is wat aantekeningen op papier te gaan schrijven. Helaas, deze meid gebruikt de tafel als bed. Armen gekruisd, hoofd erop en ogen dicht. Ook nu hoop ik maar weer dat ze zich concentreert op hetgene wat nog steeds door meneer één vertelt wordt.
Toen meneer Kandeh mij gisteren vertelde over deze workshop, was ik inderdaad enthousiast. Met de minuut voel ik mijn enthousiasme minder worden. Ik verwacht steeds meer dat dit een lange dag gaat worden, ingevuld door luisteren naar de meneren aan de gedekte tafeltjes. Tot nu toe zijn we pas een half uur bezig, maar gebruiken al steeds meer luisterende leerkrachten hun tafeltje als uitrustpunt.
Opeens herinner ik mij wat lessen van de Pabo, waar ik een half jaar geleden nog zat te bikkelen voor dat papiertje. “Maak je lessen actief en vul niet je hele les met alleen praten..”. Jajoh, meneer nummer één, die het nu over quecsions heeft. Nee ik schrijf het niet fout, maar questions kunnen ze hier grappig genoeg niet uitspreken. Ondertussen is het 11.15, ik zit hier al een uur.
Achter de belangrijke meneren, want ondertussen denk ik dat dat het zijn, hangt een schoolbord. Voorlopig staan er nog de wiskundesommen van gisteren op. Ineens zou ik meneer één graag willen vertellen wat je allemaal met dat bord kunt doen, zodat zijn praatje wat interessanter wordt. Maar gelukkig kan ik me inhouden. Ben immers wel het witte schaap in deze zwarte familie, ik val al genoeg op. De sommen op het bord zijn immers wel interessant, ze roepen naar mij om ze ook uit te vogelen. Het lijkt wel of het er voor mij geschreven staat, eerst een uitleg en wat meer naar rechts wat oefensommen. 64x = 16. Stiekem waag ik me aan deze som, tot ik opschrik door een applaus. Hé, meneer één is klaar met praten en krijgt zowaar een applaus. Direct begint de Arabische jongen te praten. Jammer, hij stelt zich niet nog een keer voor. Misschien ben ik wel de enige die hem niet kent, vandaar dat hij zich niet voorstelt, doe ik ook niet elke dag bij mijn collega’s.. De jongen of meneer, articuleert duidelijk maar toch versta ik hem maar moeilijk. Hier komt het Afrikaanse Engels weer naar boven, waar geen Engelsman een woord van zal verstaan. Na elke zin spreekt hij in naam van Allah, dus dat hij moslim was had ik al goed. Ik moet denken aan het houden van spreekbeurten. Hij leest voor wat er op zijn briefje staat en kijkt af en toe de zaal in. Zal hij zich ons ook allemaal naakt voorstellen, om zijn angsten te overbruggen, of kennen ze dat trucje hier niet?
Verder volg ik helaas weinig van zijn verhaal, omdat ik er bizar weinig van versta. Ik wacht, samen met mijn sommen, rustig af op een andere spreker.
Ja! Meneer Bayo, de headmaster van de primary school is aan de beurt. Hij vraagt of iemand het bord kan schoonmaken. Nu gaat het gebeuren jongens, denk ik dan. De man, die ik elke week op donderdag bezoek op de primary school, die ik wat dingentjes heb verteld over het coachen van zijn team, gaat het goede voorbeeld geven. Ik ben blij om te zien dat iemand erop komt om het bord te gebruiken, misschien worden mijn collega’s dan ook weer wakker. Hij maakt een schema op een bord, vooral over het bestuur en de administratie van de school. Vervolgens gaat hij weer zitten en begint te praten over het registreren van absente leerlingen. “Very, very important to do this’”, zijn zijn woorden. In mijn hoofd vraag ik mij af waarom we het niet hebben over het geven van lessen, hoe je dit aan kunt pakken en hoe je leerlingen het meeste kunt leren. Vanaf dit moment gaat het vooral over het bestuur, de leerlingenaantallen, absenten, inkomsten en uitgaven en de problemen die de school ziet. Het wordt een soort discussie, waarbij wij in de zaal ook mee mogen praten. Het bord wordt overigens niet meer naar gekeken of verwezen, maar vooral vergeten. Wat een tegenvaller.
Ondertussen ben ik achter gekomen waarom ik meneer Arabisch moeilijk kon verstaan ondanks dat hij Engels spreekt. Mijn vermoeden is dat hij uit Senegal komt, waar ze Frans spreken. Zijn Engelse taal klinkt namelijk met Frans accent zoals trottoir, bureau en paraplu. Haha, ik lach om mijzelf. Het is maar goed dat deze mannen niet weten wat ik allemaal over hen opschrijf.
Ondertussen heb ik mijn ontbijt voorgeschoteld gekregen door wat studenten, al is het al bijna half 1. Een volle mok thee, die overigens meer uit melk dan uit water bestaat, geroerd met minimaal 5 klontjes suiker. Echte Gambiaanse thee. Het smaakt wel, even wennen, maar thee is het eigenlijk niet te noemen. Het brood sla ik over, omdat ik waarschijnlijk als één van de weinige al ontbeten heb vanochtend. De meeste Gambianen slaan dit ontbijt niet af, dopen hun brood in de thee, eten het en spoelen het dan weg met nog een slok thee. Nee, ik ben toch nog niet helemaal Gambiaans..
Ondertussen heb ik mijn schrift al vol gekliederd met tekeningentjes, lettertjes en streepjes. De halve kinderboerderij komt voorbij, een paard, koe, kip, kat, aapje, schaap. Zit ik me tijdens deze workshop nu echt te vervelen? Als ik later naar de tekeningentjes kijk, ben ik blij dat ik er geen cijfer voor krijg, het lijkt namelijk nergens op.
Ineens begint de directeur te praten, aangekondigd door meneer Arabisch. Hij vertelt dat hij heel hard werkt en tegen veel problemen aanloopt in zijn school. Hij vertelt ook over de visie die de president hier heeft, die hij graag wil naleven. Ik weet niet of ik het daar direct mee eens ben. Maar ik laat me niet uit over de president hier, dat kan gevaarlijk zijn is mij vertelt. Nu hoor ik het woord toubab in zijn verhaal naar voren komen, en ik denk dat ik zo aan de beurt ben. Ik ga ineens wat beter luisteren naar zijn verhaal. Omdat meneer Kandeh altijd hard praat en boos lijkt, versta ik hem moeilijk, of wil ik hem soms niet verstaan. Hij vertelt tegen de luisterende mensen wie ik ben en wat ik allemaal al voor hem heb gedaan. Hierbij noemt hij als voorbeeld dat ik zijn kantoor op de nursery heb opgeruimd en opnieuw heb ingericht. Haha, dat was niet mijn eerste doel hier, maar ik ben blij dat hij er blij mee is. Hij vertelt tegen de klas dat ik straks terug naar Nederland ga en daar contact heb met de stichting waar deze scholen het van moeten hebben. Met de hint of ik tegen de heren van de stichting wil vertellen over welke problemen we het tijdens deze workshop allemaal gehad hebben. In de hoop dat zij dan weer in actie komen. Ik bedank hem hartelijk voor het vernoemen van mij in zijn verhaal en zeg netjes; “you’re always welcome”.
Hij wil verder gaan over de financiën, maar iemand vertelt hem dat de lunch klaar is. Hè, ben ik daar eens even blij om. Even opstaan en frisse en warme lucht buiten halen. We zitten al bijna 4 uur op die houten stoeltjes, waarbij het de laatste dagen in Gambia koud is. In het lokaal is het ook koud, waardoor ik buiten gelijk kies voor een plekje in de zon.
Marie, de toiletjuffrouw van de nursery, is buiten aan het koken. Benachin met vis. Benachin is de naam van het gerecht, maar het houd vooral alles in één pan in. Aangezien het met vis is, smaakt alles naar vis, inclusief de rijst en de groenten die erbij zijn gekookt. Ik hou niet van vis, helemaal niet op de lokale manier. Alles zit er nog op en eraan, inclusief kop, staart ,ogen en botten. Het smaakt echt naar vis en zee, niet zoals kibbeling of vissticks. Gelukkig heb ik nog een broodje met zelfgemaakt eiersalade bij me. Het is niet netjes om eten af te slaan in Gambia, maar ik weet zeker dat als ik het probeer dat ik weer goed misselijk wordt, waar ik niet op zit te wachten. Gelukkig respecteren ze mijn keuze dat ik geen vis eet.
Na de lunch worden we weer naar binnen geroepen en neem ik plaats op m’n eigen stoeltje. Ik weet dat meneer Kandeh verder wil gaan over de financiën, heeft maar een paar minuten nodig vertelt hij. Waarom ik verwachtte dat de dag na die paar minuten klaar zou zijn weet ik niet, misschien was het mijn hoop. Blijkt ook wel achteraf. Ik heb daar nog een paar uur gezeten, tot kwart over vijf. Ineens zag ik op tegen de terugreis. Vanaf deze school zou ik drie taxi’s moeten pakken en wat stukken tussendoor moeten lopen. Daar heb in ineens weinig zin in, ben toch bijzonder moe na deze workshop. Dan hoor ik dat we met de schoolbus op plekken worden afgezet, waarbij meneer Kandeh regelt met de driver dat ik vlak bij mijn huis wordt afgezet. Het is duidelijk te zien dat de driver hier niet heel blij mee is, maar ik laat me niet tegenhouden door in de bus te stappen. Na een half uurtje wordt ik in de buurt van mijn huis afgezet, hoef ik nog maar 10 minuten te lopen.
Thuis aangekomen ben ik heel moe. Ik kijk terug op deze dag. Vanochtend was ik zeker enthousiast over deze dag. Dat deze directeur echt workshops aanbood aan zijn leerkrachten, zodat zij hun lessen zouden kunnen verbeteren. Achteraf ben ik wat minder positief. Het was vooral een vermoeiende en saaie dag. Ik denk niet dat de leerkrachten er wat van opgestoken hebben. Het enige wat over het geven van de lessen ging, was dat de leerkrachten hun lessen moeten voorbereiden en hun boeken mee moeten nemen. Gelukkig zijn de leerkrachten zich hier al van bewust en doen ze dit ook, helaas was dit het enige waar ze iets van hadden kunnen leren. Verder hebben we vooral geluisterd naar de financiële en admistratieve kant van de scholen en naar degene die de leiding hebben bovenaan. Ik denk nog eens aan de mannen aan de gedekte tafeltjes. Dit zullen vast allemaal leiders zijn, ergens hoog in de school. Het is vast geen nieuwe Arabische teacher, zoals ik speculeerde. Ach, wat doet het ook. Ik heb vandaag in ieder geval wel wat geleerd, dat workshop voor Gambianen wat anders inhoudt dan voor ons Nederlanders. Misschien is dit ook de taalbarrière. Thuis heb ik nagedacht wat ik voor workshops aan de leerkrachten kan geven, waarmee ik volgende week wil beginnen. Ik ga een workshop geven over mijn scriptie, interactie in de klas. Ik ben zeker benieuwd hoe ze dat vinden.
-
09 Maart 2014 - 20:19
Marjolein:
Wauw Sanne, wat kun je toch super boeiend schrijven, al was het voor jou een saaie dag,heel veel liefs Mama xxx -
09 Maart 2014 - 21:49
Denies:
Inderdaad wat een boeiend verhaal!
Leuk wat van je leven te lezen. Volgende week kom ik kijken:-)
Dikke kus
-
09 Maart 2014 - 22:12
Amber:
Hee meid! Pff wat een verhaal en wat een verschil met een studiedag hier in Nederland. Heb er net zelf net een achter de rug hihi. Ben je al helemaal gewend ? Ik vind je verhalen echt heel erg leuk om te lezen. Have fun en genieten. Oja, ik weet zeker dat je workshop over je scriptie een succes wordt. Kan me herinneren dat ik erg enthousiast was over je scriptie :)
Liefs en de groetjes van Amber -
10 Maart 2014 - 09:35
Myrthe:
Heee Sanne!
Wat een leuk verhaal! Beetje jammer alleen dat de workshop tegen viel. Ach, jij hebt er in ieder geval weer ideeen uit gehaald voor een eigen workshop! Die wordt vast een stuk interessanter ;)
En wat suuper leuk dat Denise en Joost naar Gambia komen! Heel veel plezier komende week!
Groetjes Myrthe -
11 Maart 2014 - 10:23
Ilona:
Hee Sannn,
'Opeens herinner ik mij wat lessen van de Pabo, waar ik een half jaar geleden nog zat te bikkelen voor dat papiertje'.
Haha stiekem mis ik die tijd toch wel;-) dat ploeteren natuurlijk niet, wel het lachen en de gezellige dagen, we hebben ons toch best vermaakt daar.
Gisteren moest ik een nieuw wachtwoord verzinnen ergens voor, dacht gelijk aan welkom met hoofdletter W;-) hahahah
Heel veel liefs -
15 Maart 2014 - 19:16
L.Bedet-Otten:
Lieve Sanne,
Je hebt een prachtig beeld gegeven van de bijeenkomst. Ik zie het voor mij. Hr. Kandeh heeft iets met het woord "workshop"gedaan ,maar niet met de inhoud. Hij heeft de klok horen luiden maar ......
Het is de heren dus niet opgevallen dat de mensen hun ogen niet konden openhouden of is dit gedrag gewoon in Gambia?
Wel leuk dat hij het belang van jouw betrokkenheid bij de scholen noemde. Dat belangenspel pakt hij wel.
Ik ben benieuwd hoe jij de workshop "interactie in de klas" gaat aanpakken en hoe men zal reageren. Spannend.
Pappa is inmiddels gearriveerd. Wat zal jij blij zijn met zijn aanwezigheid en wat zal hij het leuk vinden om jou daar, in dat voor ons zo vreemde land, te zien leven alsof je thuis bent. Verwen hem maar goed, dat heeft hij verdiend.
Over opa Herman heeft pappa je vast wel verteld dus over deze trieste situatie schrijf ik niet.
Ik wens jullie samen met de Denise en je grote vriend nog fijne dagen toe.
Liefs en dikke kus voor allemaal. oma Loes -
16 Maart 2014 - 08:39
Esther:
Even een lees-inhaalslag maken. Het was carnaval in het zuiden van Nederland :-)))
Leuk om je verslag te lezen. -
16 Maart 2014 - 15:12
Yasmin:
Hee Sanne!
Wat kun je toch leuk schrijven :-)
Ik heb echt het idee dat ik gewoon naast je zit in Afrika door de manier waarop je het allemaal beschrijft.
Hopelijk heb je het goed naar je zin daar, ondanks de af en toe wat saaie dagen dan. Die hebben we op de pabo al méér dan genoeg gehad haha. Ben heel benieuwd naar je volgende verhaal!
Liefs Yasmin -
16 Maart 2014 - 22:06
Opa Hans:
Lieve Sanne,
Ik heb je verslag pas vandaag gelezen, vandaar mijn late reactie.
Ik had het verslag voor Oma uitgeprint en wilde het daarna ook zelf lezen.
Helaas ben ik het toen vergeten te vragen.
Vergeef het alsjeblieft deze oude man.
Ik heb nu geboeid je verslag zitten lezen.
Ik moest meteen denken aan mijn eigen start in het onderwijs (zo'n kleine zestig jaar geleden).
De voorbereiding op de taak van het dagelijks lesgeven aan een klas van bijna vijftig kinderen had mij weinig steun gegeven.
Wij hadden vooral les in taal, rekenen, aardrijkskunde, geschiedenis en biologie genoten.
Louter allemaal feitjes in je hoofd stampen.
We kregen daarnaast een uur psychologie en pedagogiek in de week en eveneens een uur didactiek.
Ook die stof moest je gewoon uit je hoofd leren.
Toen ik eenmaal voor de klas stond probeerde ik wat te leren van mijn collega's, maar die gaven niet thuis.
Ik probeerde de kinderen dus les te geven, zoals ik zelf op de lagere school les had gehad.
Wij hadden slechts één leerkrachtenvergadering per jaar en die ging over het overgaan van de kinderen naar de volgende klas.
Maar in het tweede jaar dat ik voor de klas stond, gingen wij als onderwijzersteam naar workshops gegeven door het Christelijk Pedagogisch Studiecentrum (CPS).
Hier maakten wij kennis met nieuwe onderwijsmethoden.
Zo begon het en het is sindsdien hier niet meer opgehouden.
Toch ben ik soms nog verbaasd over de verhalen die ik hoor over het onderwijs.
Veranderingen hebben tijd nodig, ook in het onderwijs.
Dus ga alsjeblieft door met je plannen, ook al zul je niet meteen resultaten zien.
Sanne sterkte en succes.
Veel liefs van Opa Hans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley