On my way

05-09-2017 23:53

Tweede vlucht, tweede vliegtuig, op naar mijn eerste eindbestemming. Op stoel 21K zit de komende vijf en half uur. Prima plek overigens, net achter de VIP-mensen, bij het raam en het stoeltje tussen mij en m’n buurvrouw is leeg. Al ligt zij al binnen 5 minuten gestrekt over 2 stoelen, maar ach, het is toch net alsof we meer ruimte hebben. Bijzonder wel, hoe sommige mensen zich kunnen buigen op zo’n klein stoeltje en dan nog lekker slapen ook? Respect mensen.
Vanochtend om 11:30 vertrokken vanuit m’n eigen vertrouwede huisje. Wat zal ik het missen en mocht mijn huis een ziel gehad hebben, dan zal het mij vast ook missen. Op Schiphol was het nog even spannend met het pinnen van de Dollars, het apparaat vertelde mij dat ik alleen maar geld kon opnemen bij m’n eigen bank. En laat er nou net geen Rabobank gevestigd zijn op Schiphol. Tot nu toe was ik alleen maar fan van de Rabo en niet van een andere bank. Maar dat ene meisje bij de ABN, die mij uit de brand heeft geholpen, is toch best wel oké. Dus bewapend met euro’s, dollars, kaas uit Nederland, wat snoep en veel spanning op naar gate G02.
De tussenstop, voor mij ongeveer op de helft, was in Cairo. Dit was ook wel duidelijk aan mijn mede reisgenoten die instapten. Zodra het Arabische gebed, compleet met muziek en afbeeldingen van de moskee op de schermpjes, afgelopen waren konden we van start. Er waren maar een paar Nederlanders, maar ik zat gelukkig naast de chagrijnigste Egyptenaar ooit. Als ze daar al vandaan kwam, maar dat kon ik niet vragen want van groeten had ze blijkbaar ook geen kaas gegeten. Prima mevrouw, dan praten we toch niet. Maar u hoeft me niet zo boos aan te kijken als ik heel even mijn kussentje op de lege stoel tussen ons in leg.
In Cairo overstappen betekent zes keer je boardingpass en paspoort laten zien. Elke keer zetten ze er elke keer weer een krabbel op of scheuren ze en stukje van het papier af, waardoor ik nu een geleefd papier over heb. En dan ook nog het controleren van handbagage. Net na de overstap moest ik mijn nagelschaartje inleveren, want dat is natuurlijk verboden mevrouw. En bij de gate zien ze me ook nog aan als pyromaan, dus ook mijn mini-deodorantje die licht ontvlambaar is, heb ik in moeten leveren. Het flesje water wat aan de zijkant van m’n tas zit, moest ik ‘even’ opdrinken. Ja daaag meneer, dat gaat natuurlijk niet. Maar doordat je even niet oplette, zit ik nu toch met m’n flesje water in het vliegtuig. Ik zal niet knoeien.
Het is inmiddels 6 september geworden. De eerste dag van mijn avontuur zit er al op. Ik heb hier maanden naar toegeleefd en ik vind het heel spannend. Afscheid nemen is één van mijn zwakste kanten, heb graag mijn dierbaren om mij heen. Wat ik precies ga missen weet ik niet eens, of ik iets ga missen ook niet, maar ik kan er maar vast om gehuild hebben. Nu is het tijd om te genieten, leren, avonturen, beleven, nog eens genieten en alles zoveel mogelijk doorgeven aan thuis. Als ik straks in Dar Es Salaam aankom, staat als het goed is Annelies van het project op mij te wachten. Zij had een vlucht eerder en zal net aangekomen zijn. Zij heeft voor mij al wat zakgeld omgewisseld naar Tanzaniaanse shilling en dan kunnen we in de taxi op pad naar Ilula, het dorpje waar ik vier weken ga verblijven. Deze taxirit zal zo’n 8 tot 9 uur gaan duren, dus ik hoop gretig op een comfortabele auto. Onderweg schijnen we al door een National Park te gaan, waar ik m’n eerste wilde dieren kan gaan spotten. Ik ben zo benieuwd waar ik heen ga! “Leef, pak alles wat je kan!”
Ik ga me nu even in net zo’n houding als de buurvrouw proberen te wurmen, even wat uurtjes slaap pakken. Tot in Tanzania, tot bij m’n avontuur.
Liefs Sanne